Guilhem II

 Dimenge, lo 4 abril: un jorn resplendent de solelh mai naut dins lo cèl que dempuèi lo solstici d'estiu, d'èr agut e redolent dels bosques. Daissèri la bicicleta al costat de la pista, cambièri de calçaduras, e m'acaminèri en amont vèrs ... sabiái pas ben çò. Mai naut. Per veire; per descobrir quicòm, per trobar una aventura, benlèu per me perdre e me retrobar. Foguèt un endrech ben convenent per aquò. Sumène en reireplan Euforba characias  Euse florissent Lo camin escalabrós s'estrechiguèt de mai que lo vejaire s'espandiguèt. Traversèri de ranuras de clapasses penjadas en equilibri entre la gravitat e la penda; tornèri dintrar jos las ombretas d'euses que las flors blancas venguèron de se dobrir la quita matinada.  De mai e mai naut, impossible de saber si lo camin que seguiguèri foguèt lo d'òmes o de bestias, levat que d'aicí d'ailà se quilhèt un molonet de pèires d'un biais que la natura sola sap pas far. Segur, qualqu'unes avián ja passa

 Me mancava de lenha per la chiminèia. Cada nuèch e cada jorn me fasiái un fuòc pel caufejar lo membre principal de mon apartament a Ganges, e pauc a pauc lo molon dins la cava veniá mai magre. Finalament, èra divendres, foguèt camin a Sumène, per ne crompar un estèr d'ausina e de fageda. La ròta foguèt polida, e novela, per ieu -- aviái jamai pres aquela carrièra, e foguèri un pauc sospres de daissar tant lèu la valada d'Erau per seguir lo riu mai estrech e prigond de Rieutord.  A Sum ène, carguèri ma veitura de lenha, e puèi explorèri lo vilatge a pè. Los primièrs abitants bastiguèron lors ostals e lor fortalesa dins lo sègle X. Un pont remonta al sègle XIII.  I a dos flumes que convergisson ont èran los primièrs bastiments: lo Rieutord e lo mai pichon Pecodier, puslèu un ruisset, mas fòrça vièlh tanben. Quin sap quant de mond abitèron aquel val e aquelas aigas avant l'istòria escricha? Cossí li apelavan, los flumes, los òmes d'i a 20,000 ans? Ont anavan, eles, per ce

 Finalament, visitèri lo Vigan!  Naturalament, aviái una bona rason d'i anar: crompar una veitura (la setena de ma vida). Lo trajècte dins lo bus lo matin èra polit; la visita de la vila me faguèt plaser.  Lo Vigan, amb plòja...                                            Lo pont del sègle XII al Vigan Tot aquò foguèt i a ja doas setmanas. Aquela dimenjada tornèri per pagar la segonda partida de la crompa del banhòl. I aviá un pichon problèma amb la sarralha darrièra de la veitura, alara, amb la filha de la familha que me vendèt la veitura, montèrem al vilatge de Valleraugue, dessus de Pont'd'Erau, ont demòra lo paire, qu'es força bon bricolaire, e poguèrem ensem adobar la sarralha. L'ostal del paire, dins Cevenas.... L'endeman tornèri al Vigan (de Ganges, ont m'installi pauc a cha pauc dins mon apartament) per far de crompas a la "Ressourcerie", una cooperativa per reciclatge e torna-emplec ont òm tròba tot.  Èra dissabte, lo 6 març, un jorn esplen

 Ai agut sèt veituras dins ma vida. En États-Units, benlèu tot lo mond a una veitura, e començam ja jove: Ma primièra veitura, circa 1956, Rock Springs, Wyoming, USA: D'un costat, es normal que lo mond aja una veitura quand lo país es tant grand e la distància entre ponch A e ponch B es sovent fòrça granda. De mai, lo sistèma de transpòrts publics es mai primitiu qu'en Euròpa, per la magèr part. Dins la foto çai-sus, vesètz que dins las annadas cinquantas a Wyoming, una banhòla èra importanta per un jovenòm. Wyoming es un estat plan larg, amb la mitat de susfàcia de França, e una populacion de 578,000 personas en 2019. En 1956 la populacion èra 312,000, es a dire, mens que la populacion de Montpelhièr esparpahada per tota l'Occitania. Ajustar 75,000 chaques, cent sèrres de montanhas, dos volcans dormants, sabi pas quant d'orses, mantuna minas de carbon, d'aussadas feròças e contunhas, plan remenar, e auretz mai o mens l'estat de Wyoming.  Dins la foto çai-jòs, v

Lo dimenge, un jorn d'auradas e de solelh, Montpelhièr se repausava sus sas còlas coma una gossa suls cossins del divan quand son mèstre dormís denaut. Èra l'ora de dinnar, e, los restaurants barrats, la magèr part del monde èra a l'ostal, me semblava. D'autres, coma ieu, serpatejavan lentament pels camins suaus, ont la patz del sabatòri ensolelhat reinava graciósament.  Ieu rotlèri plan-planet a biciclèta pel laberint de carrieròts entre la Gara San Roch e lo Cors Gambetta, admirant los bastiments ancians e lo mesclatge de còps impressionant entre lo vièlh e lo modèrne, m'arrestant aicí e alà per mièlh estudiar d'endreches interessants o simplament per alenar e ausir la tranquilitat prigonda d'aquel jorn esplendid. Dintrèri dins lo Cors Gambetta per me regalar del trepador bèl e larg. I passavan pas cap de tramways, ni mai d'autos; la rota foguèt desertada.  De còp, remarquèri man drecha un pichon carrieròt estrech e atrasent portant lo nom Rue Général