Una pasca denaut

 Dimenge, lo 4 abril: un jorn resplendent de solelh mai naut dins lo cèl que dempuèi lo solstici d'estiu, d'èr agut e redolent dels bosques. Daissèri la bicicleta al costat de la pista, cambièri de calçaduras, e m'acaminèri en amont vèrs ... sabiái pas ben çò. Mai naut. Per veire; per descobrir quicòm, per trobar una aventura, benlèu per me perdre e me retrobar. Foguèt un endrech ben convenent per aquò.

Sumène en reireplan

Euforba characias 

Euse florissent

Lo camin escalabrós s'estrechiguèt de mai que lo vejaire s'espandiguèt. Traversèri de ranuras de clapasses penjadas en equilibri entre la gravitat e la penda; tornèri dintrar jos las ombretas d'euses que las flors blancas venguèron de se dobrir la quita matinada. 

De mai e mai naut, impossible de saber si lo camin que seguiguèri foguèt lo d'òmes o de bestias, levat que d'aicí d'ailà se quilhèt un molonet de pèires d'un biais que la natura sola sap pas far. Segur, qualqu'unes avián ja passat per d'aicí per de rasons que poguèri pas saber; volguèri descobrir mas pròprias rasons. Alavetz, en amont, totjorn en amont, trobèri mon camin per las brancas duras e resistentas de garric e de garrolha, pugèri de coides calcaris escultats per milanta ans de pluèja e de nèu e d'auratges fiulants. Me sentissiá pichon e sol e brave dins l'uèlh gigant del monde. 

 Finalament, arribèri al pè del bauç. Un paret indomdable de calcari mai bèl que lo cèl, una ombra de pèire e de pes. Volguèri pas assajar l'escalada, soi pas monin. M'assietèri sus un rebòrd per me reposar e gaitar lo campèstre. Mangèri d'albricòts secs e de Speculoos. 

Abans de davalar, volguèri pr'aquò agachar d'un pauc pus prèp la cara del bauç, e ara remarquèri un endrech ont un òme poiriá montar per una fenda, jos una colona de pèire agusat, ont sembla pòt èstre denaut una mena d'estrada. Daissant mon sac d'eschina contra lo tronc tèunhe d'un euse jove, escaladèri per la fenda e me trobèri jos la teuladassa anciana d'una bauma. Dintrèri, explorèri, serpategèri per far tot lo torn de l'interior e per me trobar dins una fenèstra pus naut sul bauç, amb un vejaire de sòmi sus la valada e los sèrres luonchencs de Cevenas. 

I aviá d'autras aventuras abans la fin de la jornada quand tornèri a ma bicicleta, gaireben anequelit de cansièra e subrecontent dels eveniments de ma jornada dins la natura. Mas çò que me demòra mai que mai dins lo recòrd e dins l'èime es l'experiéncia edificanta, coma de còps innombrables dins ma vida, d'aver seguit un camin inconegut sens rasons particularas, per cercar quicòm novèl e susprenent, e de n'aver plan capitat. 

Ô, l'alegria de la prima!