Una vision de Montpelhièr
Lo dimenge, un jorn d'auradas e de solelh, Montpelhièr se repausava sus sas còlas coma una gossa suls cossins del divan quand son mèstre dormís denaut. Èra l'ora de dinnar, e, los restaurants barrats, la magèr part del monde èra a l'ostal, me semblava. D'autres, coma ieu, serpatejavan lentament pels camins suaus, ont la patz del sabatòri ensolelhat reinava graciósament. Ieu rotlèri plan-planet a biciclèta pel laberint de carrieròts entre la Gara San Roch e lo Cors Gambetta, admirant los bastiments ancians e lo mesclatge de còps impressionant entre lo vièlh e lo modèrne, m'arrestant aicí e alà per mièlh estudiar d'endreches interessants o simplament per alenar e ausir la tranquilitat prigonda d'aquel jorn esplendid. Dintrèri dins lo Cors Gambetta per me regalar del trepador bèl e larg. I passavan pas cap de tramways, ni mai d'autos; la rota foguèt desertada. De còp, remarquèri man drecha un pichon carrieròt estrech e atrasent portant lo nom Rue Général